27 augustus 2019
‘Mevrouw van der Beek?’ De fertiliteitsarts roept ons naar binnen. Zitten we weer, een paar jaar later bij een nieuwe arts aan tafel. Al een aantal maanden proberen we weer zwanger te worden, maar die cyclus van mij he.. Die werkt niet zo mee. Nadat ik een paar weken hiervoor bij de huisarts was geweest twijfelde ze geen moment. Gezien mijn voorgeschiedenis leek het haar goed om me maar gelijk door te sturen naar de voor ons zo bekende plek: route 33, polikliniek gynaecologie en verloskunde.
En daar zaten we dus weer. Ik deed mijn verhaal en de arts wilde even een echo maken om te kijken hoe de boel er daarbinnen uit ziet. Ze legde uit wat ze zag en vooralsnog geen verontrustende zaken. Toen vroeg ze: ‘Ik zie dat je net 30 bent geworden, heb je toevallig al meegedaan aan het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker?’ Ik beantwoordde haar vraag met nee, want kom nou, ik was nog geen 2 weken geleden 30 geworden. ‘Oké’, zei ze. ‘Hmm, ja… Oké, kleed je eerst maar weer aan.’ Wat was dit? Joren en ik keken elkaar toch wel een beetje geschrokken aan, had ze misschien iets gezien wat niet goed was? Weer terug aan tafel werd onze onrust gelukkig gelijk van tafel geveegd. Ze was gewoon hardop aan het nadenken en ze had bedacht dat ze bij onze vervolgafspraak zelf dat uitstrijkje wel zou gaan maken, ik was er dan toch weer. Oké mevrouw de arts, misschien zou u dit soort gevoelige dingen in de toekomst wat tactischer kunnen aanpakken.
Verder had ze niets afwijkends gevonden op de echo en dus maakten we een vervolgplannetje. Ik kreeg wat formulieren mee met daarop momenten waarop ik zou moeten bloedprikken om te kijken of er misschien iets met mijn hormonen niet in de haak was. Daarnaast drukte ze ons op het hart dat het in onze situatie echt wel mogelijk was om zwanger te worden, de kans is wat kleiner maar het kan wel. We maakten een vervolgafspraak en ze zei ‘tot de volgende keer’. ‘Ik hoop liever niet tot ziens’, antwoordde ik. Maar ook voor een leuke echo waren we welkom zei ze.
In de tijd die daarna volgde hadden Joren en ik vakantie en waren we lekker weg met Luuk. Toen we weer thuis kwamen na 1,5 week deed ik een zwangerschapstest en guess what?? Raak, zwanger!! Man, wat waren we blij. Luuk zou een broertje of zusje krijgen en er zou geen 3 jaar tussen zitten wat we allebei toch eigenlijk wel net te veel vonden. En daarnaast zou ik niet weer met een dikke buik de zomer door hoeven zoals de vorige 2 zwangerschappen. We zouden een ‘mei baby’ krijgen, fijn in het voorjaar, met allemaal mooie dagen in het vooruitzicht. Op pinterest begon ik al gauw moodbords te maken voor de babykamer. Als het een meisje zou worden, dan is de kamer al klaar in mijn hoofd. De meisjesnaam die we al hadden voordat we wisten dat Job een jongetje zou worden vinden we ook nog steeds mooi. Ook voor een jongetje had ik al een idee maar Joren moet daar nog wat aan wennen. Maar hé, we hebben nog 7 maanden! Dachten we…
Vanaf de week na mijn positieve zwangerschapstest begon het. Eerst om de dag en later bijna dagelijks. Bruin bloedverlies. Iets wat je niet wilt zien als je zwanger bent, dat hoort gewoon lekker maanden weg te blijven. Ik belde de verloskundige en ze probeerde mijn zorgen weg te nemen, het hoefde niet gelijk iets slechts te zijn. Zolang het niet helderrood was en ik geen buikpijn had moest ik me niet al te veel zorgen maken. Ik was toen ongeveer 5,5 weken zwanger en met die termijn kon ze toch niks voor me betekenen. We moesten afwachten. Wel maakten we een afspraak voor iets meer dan een week later om een echo te laten maken en we dan zeker konden zijn of het wel/niet goed was. Met ruim 6 weken moet er toch wel een zichtbaar kloppend hartje aanwezig zijn. Die week verliep tergend langzaam en ik bleef bloedverlies houden. Al vanaf het begin dat dat begon zat het me allemaal al niet lekker. Ik ging elke keer met angst naar de wc, angst voor nog meer bloed. Meerdere malen heb ik hard op tegen mezelf gezegd: ‘het is niet goed, het is niet goed.’
29 september
Tijd voor de echo. Met flink veel zenuwen ging ik liggen. We keken gespannen naar het scherm maar ik zag het gelijk, een kloppend hartje! Ik kon wel huilen van geluk, wat een last en zorgen vlogen weg. De verloskundige ging even meten en de groei van ons kindje kwam precies overeen met de termijn: 6,5/7 weken. Vol blijdschap en opluchting gingen we naar huis, het bloedverlies zal er wel bij horen deze keer.
Thuis pakte ik die middag mijn zwangerschapsdagboek die ik al had gekocht maar waar ik nog niet in had durven schrijven. Nu de echo goed was kon ik daar wel in beginnen. Twee bladzijdes heb ik er in kunnen schrijven, voller gaat het boek helaas niet worden.
1 oktober
Een werkdag, een korte maar want ik was vreselijk moe. Net als bij mijn vorige zwangerschappen had ik ook deze keer weer al snel te maken met enorme moeheid. Elke middag pakte ik 1,5 tot 2 uur slaap. Ook die middag ging ik even slapen. Toen ik wakker werd ging ik naar de wc. Ik schrok, rood bloedverlies, en meer dan ik ‘gewend’ was. Angstig belde ik Joren, wat moet ik doen? Hij zei dat ik de verloskundige moest bellen en dan wel zou horen hoe of wat. De verloskundige hoorde mijn verhaal aan en zei dat ik gelijk langs mocht komen om weer even te kijken. Ik appte de gastouder dat ik Luuk wat later zou ophalen en ging alleen die kant op. Met bonkend hart en compleet gespannen. Ik wilde niet wachten tot Joren thuis zou zijn, ik móest het weten. Toen ik binnen kwam mocht ik gelijk gaan liggen voor de echo. Ik zag het gelijk, of juist niet. Geen kloppend hartje. Ik barstte meteen in tranen uit. De verloskundige wilde nog even verder kijken en meten, maar helaas. Geen hartactie. Geen groeiend kindje in mijn buik, geen kindje in mei, geen kindje meer om in gedachten al te knuffelen en al onwijs veel van te houden. Het contrast is zó, zó groot. Van een echo met kloppend hartje, dat al je zorgen wegneemt, naar 2 dagen later de praktijk uitlopen met een folder over een miskraam in je hand.
Op het moment van schrijven staat me de miskraam nog te wachten. Het doet pijn, en ik begrijp het niet. Het komt vaak voor, 1 op de 10 vrouwen krijgt een miskraam. Ik gun het niemand maar waarom ben ik nou net die ene? Hebben we nog niet genoeg meegemaakt? Blijkbaar is ons spreekwoordelijke bordje nog niet vol genoeg. We komen hier wel weer overheen, maar net als na het verlies van Job zou ik ook nu willen dat ik alweer opnieuw zwanger was. Maar eerst moet ik lichamelijk en mentaal herstellen.
Liefs,
K.
Bron gedichtje: http://www.lentezoet.nl
Little blue star 