9. Thuis

Onderweg naar huis kwam de regen met bakken uit de lucht. We maakten nog ‘grapjes’ dat we hoopten dat we geen ongeluk zouden krijgen. Moet je je het gezicht van een politieagent voorstellen als hij een dood baby’tje in de auto ziet.. Gelukkig hadden we een verklaring van het ziekenhuis meegekregen waarin stond dat Job in het ziekenhuis was overleden en wij hem zelf naar huis mochten rijden.

Rond 15.00 uur kwamen we thuis en omdat we zelf aangegeven hadden het fijn te vinden als alle familie er zou zijn, was het gelijk druk in huis.
Toen we binnenkwamen werden we natuurlijk gelijk met de box geconfronteerd, het idee werd geopperd dat dat wel een mooie plek was om Job in op te baren en dus werd de box voor een gedeelte uit elkaar gehaald en naar de achterkamer verplaatst. Daar kon Job opgebaard liggen zonder dat hij vanuit de woonkamer en vanaf de straat gezien werd.
De uitvaartonderneming was er al vrij snel en alles werd klaargemaakt om Job op te kunnen baren. Hoe bijzonder was het dat de doek die over de koeling werd gelegd vol stond met sterretjes. Sterretjes kwamen overal steeds terug: op de hydrofiel waarop hij lag in het ziekenhuis, het rompertje dat hij aanhad, en op nog een paar dingen die later deze blog naar voren komen. Het sterretje zou een mooie betekenis gaan krijgen, dat wisten we gelijk.

Mijn zwager en schoonzusje waren er toen nog niet, zij hadden op dat moment een zoontje van 2,5 maand oud en een dochter van 2,5 jaar en ze vroegen of zij de kinderen wel mee konden nemen of dat we liever hadden dat ze deze naar een oppas o.i.d. zouden brengen.
Zo optimistisch als ik ben dacht ik dat het goed zou zijn voor mij als ik gelijk geconfronteerd zou worden met een baby’tje en dus gaven we aan dat ze natuurlijk mee moesten komen. Zij horen er immers ook gewoon bij!
Achteraf gezien was dit natuurlijk geen goede keuze. Mijn neefje begon vrijwel gelijk te huilen bij binnenkomst en mijn verse moederhart kon dat eigenlijk helemaal niet aan. Maar ik hield me groot.
In totaal zaten er ongeveer  10 mensen bij ons thuis plus dan nog de 2 kinderen. Die dag was ontzettend vermoeiend, maar ik vond dat we ze ook niet naar huis konden laten gaan zonder te eten en dus gaf ik de opdracht aan mijn zwager om patat te gaan halen zodat iedereen kon blijven eten.
Tijdens het eten stortte ik een beetje in, ik zal als een zombie op de stoel en alles ging langs me heen. Ik was kapot en helemaal klaar met mijn volle huis, ik wilde rust samen met mijn man. En dus gaf ik aan (volgens mij uit het niets) dat ik wilde dat er vast opgeruimd werd en dat men daarna naar huis zou gaan. Binnen 5-10 minuten was ons huis leeg en liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik gaf gelijk bij mijn man aan dat ik dit zo niet wilde de rest van de dagen dat Job bij ons thuis zou zijn.
Voor mijn bevalling had ik een rooster gemaakt die ingevuld kon worden met kraambezoek. Deze konden we nu mooi gebruiken voor ‘afscheidsbezoek’. We spraken af dat we niet meer dan 3/4 mensen tegelijk op bezoek wilden hebben. Dit resulteerde in bezoekjes van soms maar een uurtje, maar wij wilden ook gewoon heel graag tijd alleen hebben met Job. Nu konden we hem nog vast houden en als gezinnetje bij elkaar zijn.
Uiteindelijk is bijna iedereen wel langs geweest waarvan we ook wilden dat zij Job zouden kunnen zien. We waren namelijk ontzettend trots op hem en wilden hem ook graag ‘showen’. Daarnaast vonden we het ook heel erg fijn om zoveel bezoek te krijgen, het was ook afleiding en gaf ruimte voor toch ook gezelligheid en een lach.
Ook het krijgen van ontzettend veel kaarten (in totaal ongeveer 170) en bloemen heeft ons heel erg goed gedaan. Omdat Job op zaterdag is overleden werd de eerste lading kaarten pas op dinsdag bezorgd, de postbode moest aanbellen omdat het er zoveel waren. Zo fijn, dat er zoveel mensen aan ons dachten en voor ons bidden.

Onze familie drong ook nog bij me aan dat ik recht had op kraamzorg, maar ik wilde helemaal geen kraamzorg. Wat moest zo’n vrouw nou bij ons, ik vond het alleen maar moeilijk. Maar later op de eerste dag bedacht ik me dat het wel fijn zou zijn en dat ik er inderdaad ook gewoon recht op had. Ik belde met de verloskundige en gaf aan dat ik het fijn zou vinden als dezelfde kraamverzorgster bij ons kon komen als die ook bij onze bevalling aanwezig was geweest. Dit begreep ze volkomen en ze zou het gelijk gaan regelen. De volgende dag zou ze samen met de verloskundige langskomen. Wat was het een goed besluit geweest om haar bij ons thuis te vragen. Een luisterend oor op momenten dat er even geen bezoek was en iemand die ons hielp om ons eigen gevoel te volgen en niet te doen wat ‘normaal’ zou zijn. Want het was ook niet normaal wat ons was overkomen.

Een vriendin van mij had geregeld dat ook de stichting ‘make a memory’ langs zou komen om foto’s te maken. Wat zijn wij die stichting ontzettend dankbaar met de mooie herinneringen die zij voor ons op beeld hebben vastgelegd. De fotografe had zelf in het verleden ook een kindje verloren en we konden fijn met haar praten. Ze vroeg ons waar we foto’s wilden maken van Job, in bed of op de bank? Mijn man en ik keken elkaar een beetje gek aan, want je gaat toch niet een overleden kindje oppakken en daarmee in bed of op de bank zitten? Wij spraken ons twijfels daarover uit maar ze gaf aan dat ouders dit juist heel fijn vinden. En dus pakten we Job op en gingen op de bank zitten. Wat was dit ontzettend fijn! Zonder deze fotografe, zonder deze stichting, hadden wij Job waarschijnlijk helemaal niet opgepakt en wat zijn wij blij dat we dit wel gedaan hebben. Vanaf dat moment hebben we Job meerdere keren per dag opgepakt en met hem op de bank gezeten. Uiteraard deden we wel de gordijnen dicht, anders werd het misschien wel een raar tafereel.

Op de tweede dag, 7 augustus, moesten we gaan beginnen met al het voorbereidende werk op de begrafenis. Willen we rouwkaarten versturen, willen we een kerkdienst, welke predikant willen we dan (onze eigen predikant was op vakantie), willen we een moment hebben waarop iedereen ons kan condoleren, wanneer willen we Job begraven, waar willen we Job begraven, willen we Job begraven in een kistje of in een mandje? Allemaal vragen waar je niet over na wilt denken, over na hóórt te denken.

De eerste vraag was wanneer we Job wilden begraven. Omdat we op zaterdag thuis waren gekomen zou donderdag 11 augustus een ‘logische’ dag zijn, maar dan is mijn broer jarig en ik wilde absoluut niet dat op die datum Job begraven zou worden. De vrijdag 12 augustus vonden we eigenlijk te lang duren en dus besloten we dat Job op woensdag 10 augustus zou worden begraven.

Op de vraag waar we onze Job wilden begraven hoefden we ook niet lang na te denken. We hoorden dat er een begraafplaats was waar ze een apart deel hebben voor kindjes: ‘het Sterrenhofje’! En weer komen de sterretjes terug.
Op dit deel van de begraafplaats liggen kindjes van nog geen voldragen zwangerschap tot 6 jaar oud. Dit vonden we een fijn idee, dat Job tussen andere kindjes ligt en niet tussen de oudere mensen. Ook is het een ontzettend fijn stuk op de begraafplaats, in het midden is een speeltuintje waar kinderen kunnen spelen als de ouders bij een grafje staan of bezig zijn met de plantjes. Een fijne plek om te komen en te zijn.
Omdat mijn man en ik allebei nog nooit op die begraafplaats waren geweest en we het wel fijn vonden om de plek te zien waar Job zou komen te liggen bood de begrafenisonderneemster aan om ons daarheen te rijden zodat we even konden kijken. Ontzettend fijn dat dit kon!

Gelukkig hadden we een kennis uit de kerk die we vroegen om met ons na te denken over de inhoud van de afscheidsdienst die we wel wilden houden. Hij stond iets verder van ons af en dat zou helpen met het maken van de wat praktischere zaken. Ook nam hij alles op zich wat te maken had met het reserveren van de kerk, de contacten met de predikant, de koster en alles wat er maar kwam kijken bij de hele afscheidsdienst. Dit heeft ons veel werk uit handen genomen waardoor wij meer tijd hadden voor onszelf en Job. Hiervoor zijn wij hem ontzettend dankbaar en hoe mooi is het dat hij en zijn vrouw daarna vrienden van ons zijn geworden.

De andere vraag waar we over na moesten denken was de kaart. Hier waren we al heel snel uit. Op de dag dat Job was overleden heeft ons schoonzusje een kaart/poster gemaakt, en deze hebben we uiteindelijk gebruikt als rouwkaart. Ook dit vinden we bijzonder, dat Jobs tante dit voor hem heeft kunnen doen.

Dan was er nog een andere verschrikkelijke vraag. Willen we Job in een kistje of in een mandje begraven. Ik ben heel praktisch en vroeg aan de uitvaartverzorgster wat het het langst ‘houdt’ onder de grond. Ik had allemaal nare beelden in mijn hoofd van een mandje waar dan gelijk zand doorheen komt. Ik wilde dus eigenlijk een kistje, maar mijn man vond een mandje wat liefelijker, daar had hij ook wel gelijk in. Omdat we er niet echt uit kwamen zijn we naar een soort atelier/winkel geweest waar ze met de hand gemaakte kistjes en mandjes verkopen. Een winkel waar ik nooit meer een stap binnen wil zetten.
De vrouw die daar werkte zette voor ons een lichtblauw kistje neer, ik barstte in huilen uit want wat was dit confronterend! Zo’n klein kistje wat dus ook nog taps toeloopt, het was koud en het voelde absoluut niet goed. Toen zette ze een lichtblauw mandje voor ons neer, met hoe toepasselijk: een stoffen binnenkant vol met blauwe sterretjes. We waren er toen vrij snel uit, dit moest het dan maar worden. Het mandje zou een dag voor de begrafenis bezorgd worden en ze raadde ons aan om Job er dan ook al af en toe in te leggen, zodat we aan het beeld konden wennen en er niet pas mee geconfronteerd zouden worden op de dag zelf.

Mijn man en ik wilden ook graag een klein bloemstukje op het mandje en dus moesten we op pad, de bewoonde wereld in. Op het winkelcentrumpje vlakbij was een bloemist en dus gingen we daarheen. In de zomerperiode is daar op dinsdagochtend altijd een rommelmarkt en dus was het druk. Het voelde heel gek om daar rond te lopen. Het voelde alsof we niet meedraaiden in de wereld en niemand ons kon zien. Ik was ontzettend blij (en moe) toen we weer terug waren bij de auto en weer naar huis konden. Ik vond het ook verschrikkelijk dat we Job thuis hadden moeten achterlaten. Dit vond ik ook elke avond lastig, elke avond voordat we naar bed gingen gaf ik hem een kus en zei ik lieve dingen tegen hem. En elke ochtend was ook dat het eerste wat ik deed, even naar Job toe om hem een kus te geven.

De dagen vlogen voorbij en voordat we het wisten was de dag aangebroken, 10 augustus. De dag waarop we voor een tweede keer afscheid moesten nemen van onze lieve Job.

-K-