12. Oppakken en invullen

In de tijd van het wachten op uitslagen begon ik ook weer te denken aan werken. Ik had namelijk geen werk meer, mijn verlof ging in op het moment dat ook mijn contract verlengd moest worden. Ik moest dan een vast contract krijgen maar dat was niet mogelijk. Het leek eigenlijk wel mooi uit te komen, dan kon ik lekker genieten van onze kleine man zonder de druk om weer aan het werk te moeten. Nu was het niet genieten maar eindeloos lange lege dagen in het vooruitzicht. Mijn man had na alle gebeurtenissen gelukkig ruim de tijd gekregen van zijn werkgever om samen met mij de ‘boel’ een plekje te geven. Dat kan natuurlijk nooit in zo’n korte periode, hier zijn we nog steeds mee bezig, maar het is wel belangrijk dat je ook als man samen met je vrouw de eerste weken doormaakt en probeert om samen het leven weer op te pakken. Ik moet er niet aan denken dat hij vrijwel gelijk weer aan het werk had gemoeten. Die tijd kwam natuurlijk wel, in september is hij zijn uren weer gaan opbouwen en na een paar weken werkte hij weer volledige weken.

Ondertussen kwam er een vacature langs voor directiesecretaresse in Emmeloord, de plaats waar ik ben opgegroeid en tot ruim 4 jaar geleden heb gewoond. Het zou een tijdelijke baan zijn voor maar een paar maanden voor 3 dagen in de week om een zwangerschapsverlof te vervangen, hoe ironisch… Ik heb gesolliciteerd en werd eind oktober uitgenodigd voor het eerste gesprek. Officieel had ik toen zelfs nog zwangerschapsverlof, ze moesten eens weten. En dan komt het dilemma… wat als ze vragen of ik kinderen heb? Moet ik gelijk vertellen wat ik heb meegemaakt nog zo kort geleden? Ik wilde niet gelijk mijn eigen glazen ingooien en ik wilde niet dat zij zouden denken dat ik er nog niet aan toe zou zijn om al aan het werk te gaan. Die keuze was aan mij en ik wilde niet dat anderen dat voor mij zouden invullen. Het gesprek was met de P&O’er en met de jonge meid/vrouw die met verlof zou gaan. Daar zat ik, tegenover een hoogzwangere jonge vrouw die ongemerkt regelmatig aan haar buik zat. Herkenbaar maar ook zo confronterend. Al aan het begin van het gesprek vertelden ze mij dat er meerdere sollicitanten waren uitgenodigd voor een gesprek en dat ze daarna een selectie zouden maken om die personen uit te nodigen voor het tweede gesprek. Op dat moment besloot ik om niets te zeggen, dat kon dan eventueel bij het tweede gesprek wel. Daarnaast vond ik het niet prettig om te vertellen waar een hoogzwangere vrouw bij zat, zij moest immers nog gaan bevallen. Je wilt dan niet zulke verhalen/ervaringen horen.

Het gesprek ging goed, degene die ik zou moeten vervangen en ik hadden veel overeenkomsten qua werkwijze dus ik ging met een goed gevoel naar huis. De volgende dag al werd ik gebeld. Ik was het geworden, er zou dus geen tweede gesprek komen… Ik besloot daarom om dan wel op mijn 1e werkdag gelijk de boel open te gooien. Daarnaast kwam er nog een verassing. In de vacature stond dat de functie per 1 december in zou gaan, maar dit werd 9 november. Oei, dat was al wel heel snel, was ik daar al wel aan toe? Ik ben van mezelf geen opgever en vind vaak dat ik niet zo moet zeuren en moeilijk doen dus vol goede moed ondertekende ik de arbeidsovereenkomst ging ik de eerste dag aan de slag. Mijn p&o’er en mijn baas reageerden ontzettend lief toen ik hen vertelde wat er zo kort geleden nog maar was gebeurd, ik zou alle ruimte krijgen voor mijn gevoelens en emoties. Wat me ook heeft geholpen is dat ik kwam te werken bij een christelijke instelling, het heeft misschien wel zo moeten zijn. Ik zal ook niet vergeten dat de eerste vraag die mijn baas mij stelde toen ik het hem had verteld was: ‘En hoe ga je daar in je geloof mee om?’. Welke baas zou nou die vraag als eerste stellen? Ik vond dat best bijzonder, op een positieve manier. Ik heb ook eerlijk geantwoord dat ik dat heel moeilijk vond, wat nou ‘God is goed?’ Maar daar later wellicht meer over 😉

Een aantal dagen werd ik door mijn hoogzwangere collega ingewerkt, ik heb me groot gehouden maar de dag toen zij met verlof ging stortte ik in. Wat was het zwaar geweest om hele dagen tegen een dikke buik aan te kijken en te praten met iemand die vol verwachting en blijdschap is. Ik ben namelijk iemand die wel even aan haar heeft gevraagd hoe het met haar ging en of ze een goede zwangerschap had en dat soort dingen.
De eerste weken heb ik regelmatig huilend in de auto gezeten naar mijn werk toe, ik kon het niet aan, het was te vroeg. Maar daar was mijn begripvolle baas en samen bespraken we hoe we het makkelijker konden maken en mijn werkdagen werden omgegooid zodat ik na elke werkdag 1 ‘rustdag’ had. Dat hielp en het ging gelukkig steeds beter.
Want wanneer weet je of je weer toe bent aan het oppakken van werk? Niet, dat kan je niet weten. Het was misschien net zo zwaar geweest als ik eerst een half jaar of een jaar thuis had gezeten, misschien had ik het dan precies hetzelfde ervaren.

Ondertussen kwam ook kerst/oud en nieuw eraan. Tja.. Ik, en mijn man ook, hadden hier niet veel speciale gevoelens bij. Wel had ik absoluut geen zin in het sturen van kerstkaarten dus dat hebben we ook maar mooi een jaartje overgeslagen. Iedereen heeft dat vast wel begrepen.
Mensen zeiden tegen ons: ‘jullie eerste kerst zonder Job’. Dat klopte in onze ogen niet, we hadden immers nog nooit een kerst gehad mét Job. Het is wel zo dat dit de eerste kerst had móeten zijn met Job. Mijn man en ik zijn allebei heel nuchter en ik denk dat dit ons wel geholpen heeft, ook tijdens de feestdagen. We hebben de kerst gevierd bij mijn vader thuis met mijn broer en schoonzus en de tweede dag waren we met z’n tweetjes. Lekker eten en op de bank een filmpje kijken. We zijn er prima doorgekomen.

Wat ik eerder in deze blog aangaf was dat ik niet wilde dat er zaken voor mij werden ingevuld. Hier zijn wij vaak tegenaan gelopen, of eigenlijk niet, het is maar hoe je het bekijkt.
Soms hadden we het gevoel dat we ontweken werden, mensen durfden ons niet te vragen hoe het met ons ging want dat antwoord wisten ze natuurlijk wel. Het kon niet goed gaan met ons. En als je met ons praat moet het over Job gaan natuurlijk, dat willen ze vast niet, dus laat ik ze maar met rust laten.
Wellicht waren dit niet de werkelijke gedachten van mensen om ons heen en waren wij nou degenen die zaken invulden maar zo voelde het voor ons soms wel.

We gaan elke zondag naar de kerk, dat hebben we ook vrij snel weer opgepakt na het overlijden van Job. Hoe langer we thuis zouden blijven hoe moeilijker het misschien zou worden om die stap weer te zetten, en de stap richting God weer te zetten.
Eén zondag was het best wel druk in de kerk, naast ons was er zeker nog plek voor 3 personen maar mensen kozen ervoor om ongeveer bij elkaar op schoot te gaan zitten. We voelden ons toen, ook al zaten we in een volle kerk, best alleen. Ik had wel willen gaan staan en roepen naar binnenkomende mensen: ‘hier, hier is nog plek!’.

Gelukkig waren er ook mensen die wel naar ons toe kwamen en ook vroegen of ze mochten vragen hoe het met ons ging en of ze iets over Job mochten vragen. Fijn was dat! Daarnaast zeiden we ook vaak tegen mensen in onze omgeving dat het niet altijd over Job hoeft te gaan of over hoe het met ons gaat. Ook al beheerste het verlies van Job grotendeels ons leven, daarnaast ging het leven ook gewoon door en konden we het ook best hebben over wat voor bagger of mooi weer het was of over ons werk of over de andere mensen zelf. Het hoefde wat ons betreft niet altijd over Job en ons te gaan.

Na verloop van tijd kreeg gelukkig ook dat allemaal weer een soort van ritme, en werd alles weer wat ‘normaler’ en konden we weer op een ontspannen manier met mensen praten over koetjes en kalfjes. Het verlies van Job verdween wat meer naar de achtergrond, er was en is meer in het leven.

-K-