17. De broers

Al gedurende de zwangerschap waren we heel benieuwd of deze kleine man op Job zou lijken. Toen ik net bevallen was en Luuk op mijn borst werd gelegd zeiden mijn man (die ik vanaf nu J. noem) tegen elkaar dat hij niet op Job leek. Ik weet niet goed of ik dat teleurstellend vond of juist fijn. Maar toen eenmaal de pasgeboren rimpels verdwenen en zijn walnoothoofdje plooivrij was stonden we toch even te kijken. Luuk leek als twee druppels water op zijn broer Job, alleen was hij een iets kleinere versie. Job was natuurlijk 4,5 week later geboren en ruim 700 gram zwaarder dan toen Luuk geboren werd. Maar dat dit twee broers van elkaar zijn viel niet te ontkennen.

In de eerste paar weken werd Luuk ook vaak ‘Job’ genoemd, ook door J. Hij kon zichzelf wel steeds voor zijn hoofd slaan als dat gebeurde. Zelf had ik dat niet, ik bedoel dan dat ik Luuk gewoon Luuk noemde en niet dat ik J. ook wel voor zijn hoofd kon slaan 😉
Ook de kraamverzorgster en anderen in onze omgeving hebben Luuk weleens Job genoemd, waarna ze verschrikt hun excuses aanboden. Ik vind het niet raar of erg dat dit gebeurde. Het laat alleen maar zien dat we Job niet vergeten zijn, en ik kan me ook voorstellen dat zo’n naamverwarring ook bij andere ouders voorkomt die een volgend kindje mochten verwelkomen.

Toen ik weer enigszins mobiel was hebben we Luuk meegenomen naar Jobs grafje. Ik vond dat bijzonder, een soort van voorstellen aan elkaar en Luuk uitleggen dat zijn grote broer daar ligt. Veel zal Luuk er niet van hebben meegekregen want hij sliep, maar we gaan nog steeds met regelmaat naar Job toe en willen dit ook vast blijven houden zodat Luuk Job kan leren kennen.

Hoe de blijdschap die Luuk ons brengt en het verdriet om Job door elkaar lopen bleek al tijdens de zwangerschap. In maart, toen ik al zwanger was, begonnen we ons te verdiepen in een gedenksteen voor Job.
Wat willen we, wat vinden we mooi en blijven we mooi vinden? Ik vond het lastig. Zoals sommige van de lezers weten ben ik niet iemand die voor het makkelijke/simpele gaat. Ik wilde iets wat niet iedereen heeft en wat bijzonder is. Maar hoe vind je nou een gedenksteen voor je zoontje, hoe weet je nou wat je mooi vindt, hoe kom je daarachter? Eigenlijk best simpel: via Google zoeken op afbeeldingen van kindergrafstenen… Uren heb ik gescrold, afbeeldingen opgeslagen, websites opgeslagen in mijn favorieten. En toen waren we er wel redelijk snel uit.

In april zijn we weer naar de gedenkstenen ‘winkel’ geweest en zijn we om tafel gaan zitten omdat we de steen die we mooi vonden wel aangepast wilden hebben zodat het echt ‘eigen’ zou worden.
De levertijd zou ongeveer 16 weken zijn. En hoe toevallig was het dat vanaf die dag 16 weken verder viel op 4 augustus, de geboortedatum van Job. We vroegen of het mogelijk was dat de steen voor die dag geplaatst kon worden want dat wilden we heel graag, dat zijn grafje voor zijn eerste verjaardag netjes/af zou zijn. De meneer beloofde zijn best hiervoor te doen maar omdat we een bijzondere steen hadden die maar door één bedrijf in Nederland geïmporteerd wordt kon hij dit niet beloven.
En dan is het wachten geblazen, de datum van 4 augustus naderde en we hoorden steeds maar niks. Uiteindelijk kregen we bericht dat het helaas pas eind augustus zou worden dat de steen geplaatst ging worden, de granieten omranding zou eind augustus in de haven van Rotterdam aankomen en dat was het laatste ‘onderdeel’ waar nog op werd gewacht. We vonden het erg jammer dat het niet eerder kon maar legden ons er uiteindelijk maar bij neer. Wel waren we er enorm aan toe dat het er netjes bij zou komen te liggen, Job verdiende dat ook.

Het werd begin september en weer hoorden we maar niks. Na een telefoontje bleek dat de omranding nog steeds ergens in de haven van Rotterdam lag. Het werd dus ook nog maar de vraag of de steen überhaupt voor mijn bevalling geplaatst zou gaan worden, want voordat de steen geplaatst zou worden konden we nog langs komen voor een proefplaatsing bij de handelaar. Dan kun je daar nog bekijken of alles naar wens is en of het lettertype goed is (dit leggen ze met papier erop om een goed beeld te geven).
Uiteindelijk werd ik een paar dagen voor mijn opname gebeld dat we konden komen voor een proefplaatsing. Omdat we niet wilden dat de steen geplaatst zou worden voordat ik ook maar weer in de gelegenheid ben om naar de begraafplaats te kunnen besloten we na de bevalling ergens contact op te nemen om te komen kijken.
Een paar weken later was ik mobiel genoeg om die kant op te gaan. Dat was best gek hoor, om met Luuk van een paar weken oud naar een proefplaatsing te kijken. Zo ontzettend dubbel, maar het maakte het ook wel weer wat luchtiger. Baby’s maken alles luchtiger, het is een fijn gespreksonderwerp zo’n pasgeboren kindje.

De steen is uiteindelijk op 2 november geplaatst, bijna 2 maanden later dan we hadden verwacht en gehoopt maar wat is het mooi en uniek geworden! Het gedeelte waar kleine steentjes liggen zijn een beetje blauw gestreept en als deze steentjes nat worden door bijvoorbeeld regen dat wordt dat blauwe heel fel van kleur, zo mooi!

Ik heb getwijfeld of ik foto’s van de steen van Job wilde plaatsen in mijn blog, maar ik doe het toch. Ook al is het een verdrietig gebeuren, we zijn ontzettend blij met hoe mooi het is geworden!